Script scenes

Σκηνές σεναρίου

If you want to enter my 1st Blogaversary candy (until May 20th),

please click here

International visitors are welcome

Each winner will receive a package which will include personalised gifts,

according to the style of his/her blog
and handmade items made by me

Αν επιθυμείς να συμμετέχεις στα δωράκια για τα 1α Γενέθλια του blog μου 

(μέχρι τις 20 Μαΐου), παρακαλώ δες εδώ

Κάθε νικητής/τρια θα λάβει πακέτο που θα περιέχει προσωποποιημένα δώρα,
ανάλογα με το στυλ του blog του/της
καθώς και χειροποίητα δωράκια φτιαγμένα από εμένα

Αγαπημένες μου φίλες, αγαπημένοι μου φίλοι, σας παραθέτω δύο κείμενά μου, σκηνές σεναρίου, γραμμένα ειδικά για το Ασκήσεις Σεναρίου που διοργάνωσε με μεγάλη επιτυχία ο Γιάννης. Πώς σας φαίνονται;

Dear friends, I present you my two texts, script scenes, written especially for the Script Exercises that Giannis organised with great success. What do you think?

Καρουζέλ Ένα όμορφο ανοιξιάτικο Κυριακάτικο πρωινό του 2017 κάπου στην Αθήνα, ο μπαμπάς διαβάζει στο σαλόνι την εφημερίδα του. Η Λίλα, η 8χρονη κόρη του τον πλησιάζει δειλά. - «Μπαμπά, θέλω να σου ζητήσω μια χάρη». Ο μπαμπάς κατεβάζει την εφημερίδα. - «Τι θες, κορίτσι μου;» - «Μπαμπά, πού θα με πας σήμερα;» - «Πού θες, Λίλα μου;» - «Στο λούνα παρκ. Ξέρεις πόσο αγαπώ το καρουζέλ, αλλά…» - «Αλλά τι; Γιατί σταμάτησες;» - «Γιατί μου είπαν ότι το καρουζέλ στη Disneyland είναι υπέροχο». - «Ναι, είναι. Αλλά είναι λίγο μακριά, στη Γαλλία. Δεν μπορούμε να πάμε σήμερα». - «Α, καλά. Και πότε θα πάμε;» Ο μπαμπάς το σκέφτεται. Τι να απαντήσει; Να δώσει συγκεκριμένη ημερομηνία; Ή μήπως όχι; Τι να κάνει για να αποφύγει το ταξίδι; - «Μπαμπά, δεν μου απάντησες», λέει η Λίλα με  στόμφο. «Πότε  θα  με  πας  στη Disneyland;» «Ωχ», σκέφτεται ο μπαμπάς. «Τι να πω τώρα;» - «Χμμ, για να δούμε», λέει. «Ίσως πάμε το καλοκαίρι, όταν έχω άδεια». - «Α, ωραία. Το καλοκαίρι τότε. Συμφωνώ.  Σήμερα θα με πας στο λούνα παρκ, ε; Τρέχω να το πω στις φίλες μου». Φεύγοντας από το σπίτι η Λίλα, ο μπαμπάς σκέφτεται: «Τελικά ποιος είναι το αφεντικό σε αυτό το σπίτι; Ε, ποιος άλλος; Η κόρη μου!» Όπως φαντάζεστε, τον Ιούλιο του 2017, ο μπαμπάς πήγε τη Λίλα στη Disneyland!

Carousel A beautiful Sunday morning of spring of 2017, somewhere in Athens, daddy reads in the living room his newspaper. Lila, his 8 years old daughter, reaches him timidly. - «Daddy, I want to ask you a favor». Daddy sets the newspaper aside. - «What do you want, my girl?» - «Daddy, where will you get me today?» - «Where do you want, Lila?» - «To the luna park. You know how much I love carousel, but …» - «But what? Why did you stop?» - «Because I was told that carousel in Disneyland is gorgeous». - «Yes, it is. But it is far away, in France. We cannot go there today». - «Ah, OK. And when shall we go?» Daddy is thinking. What should he answer? To set a concrete date? Or maybe not? What to do to avoid the travel? - «Daddy, you didn't answer», Lila says pompously. «When will you get me to Disneyland?» «Oh», daddy is thinking. «What to tell now?» - «Hmm, let’s see», he says. «Maybe we’ll go during the summer, during the vacancies». - «Ah, ΟΚ. The summer then. I agree. Today you will get me to the luna park, right? I am going to tell my friends». As soon as Lila is leaving the house, daddy is thinking: «Who is the boss in this house finally? Well, who else? My daughter!» As you guess, in July of 2017, daddy got Lila to Disneyland!

Τι θα αγοράσουμε σήμερα; Χθες το απόγευμα στο Σύνταγμα, δύο φίλες, η Μαρία και η Βίκυ, έπιναν τον καφέ τους και συζητούσαν για τη φίλη τους, τη Σοφία. Μαρία: «Βίκυ μου, πάλι πήγες για ψώνια;». Βίκυ: «Ναι. Χθες αγόρασα ένα ζευγάρι γόβες Jimmy Choo». Μαρία: «Μα προχθές, δεν ψώνισες;» Βίκυ: «Ναι, μια τσάντα Christian Dior και ένα φόρεμα Valentino». Μαρία: «Μα τσάντα αγόρασες την προηγούμενη βδομάδα». Βίκυ: «Ναι, μια Prada για το γραφείο». Μαρία: «Βρε Βίκυ μου, περιόρισε λίγο τα ψώνια σου. Αφού ξέρεις ότι η Σοφία ζηλεύει κάθε φορά που σε βλέπει με καινούρια ρούχα και παπούτσια». Βίκυ: «Μα γι’ αυτό ακριβώς το κάνω, Μαρία μου. Γιατί μου αρέσει που ζηλεύει». Μαρία: «ΟΚ, το ξέρω, αλλά νομίζω ότι ήδη αγόρασες πολλά. Έχεις ξοδέψει όλο το μισθό σου. Μήπως να σταματήσεις;» Βίκυ: «Α, όχι, δε νομίζω. Όσο η Σοφία συνεχίζει να ζηλεύει, τόσο εγώ θα ψωνίζω». Μαρία: «Εγώ λοιπόν νομίζω ότι πρέπει να ηρεμήσεις. Νομίζω ότι το τραβάς πολύ και η Σοφία είναι φίλη μας. Νομίζω ότι στεναχωριέται με τον ανταγωνισμό μεταξύ σας». Βίκυ: «Λες; Δεν το είχα σκεφτεί αυτό. Ευχαριστώ για τη συμβουλή σου. Υπόσχομαι να σταματήσω. Άντε τώρα. Ήπιες τον καφέ σου; Γιατί έχω δει ένα φουλάρι μούρλια. Θέλω να πάω να το πάρω. Θα με συνοδέψεις;» Μαρία: «Α, καλά, δεν αλλάζεις εσύ. Άντε πάμε».

What will we buy today? Yesterday afternoon at Syntagma square, two friends, Maria and Vicky, were drinking their coffee and discussing for her friend, Sophie. Maria: «Vicky, did you go for shopping again?» Vicky: «Yes. Yesterday I bought a pair of Jimmy Choo heels». Maria: «But didn't you go shopping the day before?» Vicky: «Yes, I bought a Christian Dior bag and a Valentino dress». Maria: «But I remember that last week you bought a bag». Vicky: «Yes, a Prada to use it to the office”. Maria: «Vicky, you should limit shopping. You know that Sophie is jealous every time that sees you in new clothes and shoes». Vicky: «But I am doing that on purpose, Maria. Because I like that she is jealous». Maria: «OK, I know, but I think you already bought a lot of things. You have spent all your salary. Don’t you think you should stop?» Vicky: «Ah, no, I don’t think so. As long as Sophie is jealous, I will continue shopping”. Maria: «Well,  I think you should calm.  I think you are very competitive and Sophie is our friend.  And I think that she is not happy with all this competition between you two». Vicky: «Do you think so? I had never thought of it. Thank you for your advice. I promise to stop. Come on now. Did you drink your coffee? Because I have seen a beautiful scarf. I want to buy it. Will you come with me?» Maria: «A, OK, you never change. Let’s go».

Ευχαριστώ τη Μάνια και τη Μαρία-Έλενα που έδωσαν βαθμό στη σκηνή σεναρίου μου "Τι θα αγοράσουμε σήμερα;"

Συγχαρητήρια στην Αλεξάνδρα για την πρωτιά της στο παιχνίδι.

I am linking both my texts, script scenes,

to Giannis's Ασκήσεις Σεναρίου

I am also linking up my "Carousel" to:
Awesome life Friday 160
Friday at the fire station 64

Inspire me Monday 332
Your whims Wednesday 355

I am also linking up my "What will we buy today?" to:
Dare to share 314
Friday favorites 425
Saturday sharefest May 18
Saturday shuffle 149
Pink Saturday May 19

The miracle

Το θαύμα

Αγαπημένες μου φίλες, αγαπημένοι μου φίλοι, σας παραθέτω ένα ποίημά μου, γραμμένο ειδικά για τη Φωτο-συγγραφική σκυτάλη που διοργανώνει με μεγάλη επιτυχία η Μαίρη. Πώς σας φαίνεται;

Dear friends, I present you my poem, written especially for the Photo-literary baton pass that Maria organises with great success. What do you think?

Εμπνεύστηκα από τη φωτογραφία που μου έστειλε η Αριστέα

Inspired by the photo that Aristea sent me

Το θαύμα Θυμάμαι εκείνη τη στιγμή όταν σε πρωτοείδα. Ήσουν η λάμψη στην αυγή, η πρώτη ηλιαχτίδα. Ήρθες και μου ψιθύρισες τα λόγια της αγάπης και τα λουλούδια άνθισαν και φύσηξε ο μπάτης. Είσαι το θαύμα της ζωής, ο μόνος άγγελός μου, που με τυλίγεις με στοργή και σου ανήκω, φως μου.

The miracle I remember the moment when I first saw you. You were the shine in the dawn, the first sunbeam. You came and whispered to me words of love and the flowers bloomed and the wind blew. You are the miracle of life, my only angel, who embraces me affectionately and I belong to you, my love.

Με τη σειρά μου, στέλνω αυτή τη φωτογραφία στην Κατερίνα Βεριγκά

From my turn, I send this photo to Katerina Verigka

I am linking up to Mary's Φωτο-συγγραφική σκυτάλη:

Το δικό μου μπλε

My blue

Αγαπημένες μου φίλες, αγαπημένοι μου φίλοι, σας παραθέτω ένα ποίημά μου, γραμμένο ειδικά για το 14ο Παίζοντας με τις λέξεις που διοργάνωσε με μεγάλη επιτυχία η Μαρία. Πώς σας φαίνεται;

Dear friends, I present you my poem, written especially for the 14th Playing with the words that Maria organised with great success. What do you think?

Το δικό μου μπλε Το χρώμα των ματιών του ήταν μπλε. Το βλέμμα του σαν με κοιτούσε διαπεραστικό. Ήξερα τι ήθελε να μου πει κι ας μη μιλούσε τη γλώσσα μου. Παραστάτης και φίλος μου. Μια φιλία πέρα από τα συνηθισμένα. Το όνομά του ήταν Άμλετ. «Να ζει κανείς ή να μη ζει». Δεν το επέλεξε, αλλά έφυγε από κοντά μου. Ένα αυτοκίνητο, ένα λεπτό, μια στιγμή αρκούσαν. Στρίβω το νόμισμα και σκέφτομαι: «Κορώνα κερδίζω, γράμματα χάνω». Κορώνα, θα βρω άλλον αληθινό φίλο. Γράμματα, θα μείνω με τη σκέψη του. Και φέρνω μόνο γράμματα. Νιώθω το μπλε να με τυλίγει. Τα μάτια του και η μοναξιά μου. Να είσαι καλά, φίλε μου, όπου κι αν είσαι.

My blue The color of his eyes was blue. His gaze, when he was looking at me, penetrating. I knew what he wanted to tell me though he did not speak my language. He was close to me and a friend. A friendship beyond the ordinary. His name was Hamlet. "To be or not to be". He did not choose it, but he left away from me. A car, a minute, a moment, were enough. I flip the coin and I think: "Head I win, tail I lose". Head, I will find another true friend. Tail, I will remain alone thinking of him. And I see only tails each time the coin lands. I feel the blue to wrap me around. His eyes and my loneliness. Take care, my friend, wherever you are.

Ευχαριστώ την Άννα, τη Νικόλ, τη Μία και τη Μαρίνα που έδωσαν βαθμό στο ποίημά μου.

Συγχαρητήρια στη Μαρία για την πρωτιά της στο παιχνίδι.

Dedicated to my friend Annie who recently lost her best friend, Thye.

Pomegranate

Το ρόδι

Αγαπημένες μου φίλες, αγαπημένοι μου φίλοι, σας παραθέτω ένα ποίημά μου, γραμμένο ειδικά για το 13ο Παίζοντας με τις λέξεις που διοργάνωσε με μεγάλη επιτυχία η Μαρία. Πώς σας φαίνεται;

Dear friends, I present you my poem, written especially for the 13th Playing with the words that Maria organised with great success. What do you think?

 

Το ρόδι (1960) Η μικρή Δανάη είδε τη δασκάλα της στο μπαλκόνι. Πότιζε τα ανθισμένα ζουμπούλια.  Σταμάτησε και την κοίταξε. Ήταν πιο όμορφη απ’ ό,τι στο σχολείο. Τα λυτά ξανθιά μαλλιά της ανέμιζαν. Ήθελε να της μιλήσει, όμως δείλιαζε. Ξάφνου ένας γυρολόγος φάνηκε στο στενό. Πωλούσε ρόδια και κρασί. Η δασκάλα κατέβηκε στην εξώπορτα. Να αγοράσει ένα ρόδι για την καινούρια χρονιά. Να φέρει καλοτυχία και να πάρει μακριά τις πίκρες. Όμως να, στην πόρτα ήταν μια επιστολή. Την άνοιξε γεμάτη αγωνία. Η Δανάη είδε τα μάτια της δασκάλας. Έλαμπαν. Ο καλός της επέστρεφε απ’ τα ξένα. Ένας νέος χρόνος είχε μόλις αρχίσει.

Pomegranate (1960) Little Danae saw her teacher on the balcony. She was watering the blooming hyacinth.  She stopped and looked at her. She was more beautiful than at school. Her loose blond hair was waving. She wanted to talk to her, but she was flinching. Suddenly a peddler appeared in the street. He sold pomegranates and wine. The teacher went downstairs. To buy a pomegranate for the new year. To bring good luck and take away the bitterness. But look, at the door there was a letter. She opened it full of anxiety. Danae saw the teacher’s eyes. They were shining. Her beloved one was returning from abroad. A new year had just begun.

         

Ευχαριστώ το Δελφινάκι, την Αρτίστα και τη Μαρίνα που έδωσαν βαθμό στο ποίημά μου.

Ευχαριστώ ιδιαίτερα την Αριάδνη που έδωσε 3 βαθμούς στο ποίημά μου.

Συγχαρητήρια στην Lysippe για την πρωτιά της στο Παιχνίδι.

I am linking my poem up to:

Inspire me Monday 317

Your Whims Wednesday 340
Paula's No Rules 270
Awesome Life Friday 146
Saturday Sharefest Feb 2
Saturday Shuffle 134

Σας παρουσιάζω επίσης τη νέα χειροποίητη κάρτα μου. Ελπίζω να σας αρέσει.

I also present you my new handmade CAS card. I used a free google image, coloured markers, sequins and a ribbon sentiment from the Cutting Cafe. Hope you like it.

I am linking my card up to:

TTCRD Jan 30

Colour Crazy Week 5

Pinspirational 208

CAS on Friday 125

Crafty Sentiments Jan 30

A bit more time to craft 61

SSS Wednesday 46 Anything Goes

Word Art Wednesday 320-321

Cute Card Thursday 515

Inspiration Destination 143

Crafty Gals 158

Thank you

Ευχαριστώ

Αγαπημένες μου φίλες, αγαπημένοι μου φίλοι, σας παραθέτω ένα ποίημά μου, γραμμένο ειδικά για το 19o Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε με μεγάλη επιτυχία η Αριστέα. Πώς σας φαίνεται;

Dear friends, I present you my poem, written especially for the 19th Poetry Symposium that Aristea organised with great success. What do you think?

Ευχαριστώ Ήρθες. Ν’ απαλύνεις με το ζεστό σου χαμόγελο τη ρυτίδα των ματιών μου. Ν’ αγγίξεις με τη θεϊκή σου ανάσα τον αναστεναγμό. Να φτερουγίσεις στις άκρες των δαχτύλων μου την ομορφιά. Να μ’ αγαπήσεις και να ερωτευτώ ξανά τη ζωή. Σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις, πρίγκηπά μου.

Thank you You came. To soften with your warm smile the wrinkle of my eyes. To touch with your divine breath the sigh. To hover on the edges of my fingers the beauty. To love me and to love again the life. Thank you existing, my prince.

Ευχαριστώ τη Μαρίνα και το Γιάννη που έδωσαν βαθμό στο ποίημά μου.

Συγχαρητήρια στην Ποιώ-Ελένη για την πρωτιά της στο Συμπόσιο.

Καλές Γιορτές!!!

Happy Holidays!!!

I am linking up to:

Inspire me Monday 313
Your whims Wednesday 335
Friday favorites 405
Friday at fire station 44
Dare to share 294
Pink Saturday Dec 30
Saturday Shuffle 129

The hut of Mrs Mario

Η καλύβα της κυρά-Μαριώς

Αγαπημένες μου φίλες, αγαπημένοι μου φίλοι, σας παραθέτω ένα ποίημά μου, γραμμένο ειδικά για το 12ο Παίζοντας με τις λέξεις που διοργάνωσε με μεγάλη επιτυχία η Μαρία. Ελπίζω να σας αρέσει.

Dear friends, I present you my poem, written especially for the 12th Playing with the words that Maria organised with great success. Hope you like it.

  

H καλύβα της κυρά-Μαριώς Ένα χειμωνιάτικο πρωινό ο Αϊλάν έφθασε στον προορισμό του. Ήταν παιδί, τριών ετών, αλλά τόλμησε να απαιτήσει την ευτυχία. Το σενάριο προέβλεπε την απαρχή μιας καλύτερης ζωής, όχι το τέλος. Ένας ακόμη μετανάστης, ένας πρόσφυγας από τη Συρία, ένας απλός αριθμός ανάμεσα σε τόσους. Η κυρά-Μαριώ είδε απ’ το παραθύρι το παιδί σαν να κοιμάται πλάι στο κύμα. Έβαλε ένα ξύλο στο τζάκι και βγήκε απ’ την φτωχική της καλύβα. Πήγε στη θάλασσα να πάρει το παιδί, να το ζεστάνει, να ρωτήσει πώς βρέθηκε εκεί. Ήταν όμως αργά. Απόμεινε να το κοιτάζει. Άφωνη, παγωμένη, αποκαμωμένη, όπως το σώμα του μικρού της φίλου. Ο Αϊλάν είχε βρει επιτέλους μια πατρίδα.

The hut of Mrs Mario A winter morning, Aylan reached his destination. He was a child of three years, but dared to demand happiness. The scenario predicted the beginning of a better life, not the end. Another immigrant, a refugee from Syria, a simple number among so many. Mrs Mario saw from the window the child as if sleeping beside the wave. She put a wood in the fireplace and came out of her poor hut. She went to the sea to take the child, to warm him up, to ask how he was there. But it was too late. She stayed looking at him. Speechless, frozen, redeemed, as the body of her little friend. Aylan had finally found a homeland.

Αφιερωμένο στον Αϊλάν Κ, που τον Σεπτέμβριο του 2015 δραπέτευσε από το Κομπάνι της Συρίας για την Κω. Τελικός προορισμός του ήταν ο Καναδάς.

Dedicated to Aylan K, who in September of 2015 escaped from Kobani of Syria to Kos. His final destination was Canada.