My blue
Αγαπημένες μου φίλες, αγαπημένοι μου φίλοι, σας παραθέτω ένα ποίημά μου, γραμμένο ειδικά για το 14ο Παίζοντας με τις λέξεις που διοργάνωσε με μεγάλη επιτυχία η Μαρία. Πώς σας φαίνεται;
Dear friends, I present you my poem, written especially for the 14th Playing with the words that Maria organised with great success. What do you think?
Το δικό μου μπλε
Το χρώμα των ματιών του ήταν μπλε.
Το βλέμμα του σαν με κοιτούσε διαπεραστικό.
Ήξερα τι ήθελε να μου πει
κι ας μη μιλούσε τη γλώσσα μου.
Παραστάτης και φίλος μου.
Μια φιλία πέρα από τα συνηθισμένα.
Το όνομά του ήταν Άμλετ.
«Να ζει κανείς ή να μη ζει».
Δεν το επέλεξε, αλλά έφυγε από κοντά μου.
Ένα αυτοκίνητο, ένα λεπτό, μια στιγμή αρκούσαν.
Στρίβω το νόμισμα και σκέφτομαι:
«Κορώνα κερδίζω, γράμματα χάνω».
Κορώνα, θα βρω άλλον αληθινό φίλο.
Γράμματα, θα μείνω με τη σκέψη του.
Και φέρνω μόνο γράμματα.
Νιώθω το μπλε να με τυλίγει.
Τα μάτια του και η μοναξιά μου.
Να είσαι καλά, φίλε μου, όπου κι αν είσαι.
|
My blue
The color of his eyes was blue.
His gaze, when he was looking at
me, penetrating.
I knew what he wanted to tell me
though he did not speak my
language.
He was close to me and a friend.
A friendship beyond the ordinary.
His name was Hamlet.
"To be or not to be".
He did not choose it, but he left away
from me.
A car, a minute, a moment, were
enough.
I flip the coin and I think:
"Head I win, tail I lose".
Head, I will find another true
friend.
Tail, I will remain alone thinking
of him.
And I see only tails each time the
coin lands.
I feel the blue to wrap me around.
His eyes and my loneliness.
Take care, my friend, wherever you
are.
|
Dedicated to my friend Annie who recently lost her best friend, Thye.
