Αλλοτρίωση
Και ξάφνου χτύπησε το τηλέφωνο. Ντριιιν! Ντριιιν! Ένας
ήχος που φάνταζε διαφορετικός από άλλες φορές. Ένας ήχος μακρόσυρτος, σαν να
εκλιπαρούσε να απαντήσω.
- Παρακαλώ;
- Γεια σου, φιλενάδα. Χαθήκαμε.
Ήταν η Σοφία. Εκείνη που θεωρώ ως καλύτερή μου φίλη ήδη
από τα χρόνια του πανεπιστημίου που όμως, λόγω της «ζωής» και των υποχρεώσεων, έχω
να δω από το καλοκαίρι.
- Γεια σου, Σοφία μου. Πώς είσαι; Τα παιδιά; Ο σύζυγος;
Όλοι καλά;
- Όλοι μια χαρά είμαστε, Μία μου. Να, ξέρεις, κλεισμένοι
στο σπίτι.
Ξέρω; Τι ξέρω; Έχω να κάνω κουβέντα μαζί της από πέρυσι.
Και δε νομίζω ότι τα τηλέφωνα στις ονομαστικές εορτές και στα Χριστούγεννα
μετράνε. Ειδικά όταν πρόκειται για επικοινωνία τυπική, σχεδόν υποχρεωτική,
γιατί έτσι «πρέπει», έτσι είναι το σωστό…
- Κι εγώ σπίτι, Σοφία μου. Νιώθω ευγνωμοσύνη που μου
επέτρεψαν να δουλεύω από το σπίτι. Πολύ δουλειά αλλά δεν παραπονιέμαι. Και ο
σύζυγος καλά, δόξα τω Θεώ!
- Α, μπράβο, Μία μου. Να προσέχετε. Και όταν όλο αυτό
τελειώσει να τα πούμε από κοντά, βρε ψυχή. Να πάρεις το σύζυγο και να έρθετε
από το σπίτι για κρασί και μεζεδάκι.
- Εντάξει, κοπέλα μου, θα το κανονίσουμε. Μέχρι τότε όμως
να προσέχετε, έτσι;
- Ναι, Μία μου. Άντε, χάρηκα που σε άκουσα, θα τα
ξαναπούμε. Φιλιά.
- Φιλιά, Σοφία μου.
Έμεινα να κοιτάζω το ακουστικό. Το τηλεφώνημά της με
προβλημάτισε. Ήταν η εξωτερίκευση της ανάγκης της για επικοινωνία; Να ακούσει
κάποιον άνθρωπο, κάποια γνώριμη φωνή; Να «σπάσει» έστω για λίγο την απομόνωση;
Έτσι μου είχε φανεί ο μακρόσυρτος ήχος του τηλεφώνου, όμως ο διάλογος μαζί της δεν το
επιβεβαίωνε. Μήπως ήταν άλλη μια τυπική επικοινωνία, από εκείνες που «πρέπει»;
Αχ αυτά τα «πρέπει»! Πόσες ζωές αλλοιώνουν, πόσες επιλογές επιβάλλουν, πόσες
σιωπές φανερώνουν!
Κι αν αφήναμε πίσω μας τα «πρέπει»; Αν κοιτάζαμε κατάματα
μπροστά μας τη ζωή και παίρναμε τα ηνία στα χέρια μας; Αν τολμάγαμε να βγούμε
από το χρυσό μας κλουβί, από το καβούκι μας; Η ζωή μας ναι, θα γινόταν
καλύτερη. Όμως οι «γύρω μας» θα σέβονταν την επιλογή μας; Η κοινωνία θα το
άντεχε; Η «σύγχρονη» πατροπαράδοτη ελληνική κοινωνία θα συμμορφωνόταν; Θα
προσαρμοζόταν; Θα είχε αυτή την ευελιξία; Ή θα κατέρρεε;
Στερεότυπα, «πρέπει», αντιλήψεις ριζωμένες γερά. Φιλίες
που συνεχίζουν να υφίστανται λόγω των βαθιών τους ριζών που οφείλονται στο
χρόνο. Όμως οι ρίζες αυτές είναι υγιείς ή σάπιες; Ο χρόνος τελικά λειτουργεί
καταλυτικά, θεραπευτικά ή μήπως φανερώνει τις βαθιές διαφορές μας; Και αν ναι,
οι διαφορές αυτές μπορούν να γεφυρωθούν ή παραμένουν απροσπέλαστες; Το πέρασμα
του χρόνου δημιουργεί χάσματα ή προϋποθέσεις για εξεύρεση λύσεων, ή ακόμη και για
«συμβιβασμό»;
Σκόρπιες σκέψεις. Αναζητώ σ’ αυτές τον «Άνθρωπο», με άλφα
κεφαλαίο, σαν το Διογένη. Όμως το δικό μου φανάρι είναι σβηστό. Αναζητώ τη φίλη
που γνώρισα στη διάρκεια της φοιτητικής μου ζωής. Εκείνη που πραγματικά ενδιαφερόταν
να ακούσει τι είχα να της πω, να με συμβουλεύσει, να πονέσει με τον πόνο μου
και να χαρεί με τη χαρά μου. Εκείνη που όταν έλεγε «μπράβο» για μια επιτυχία
μου το εννοούσε. Και εκείνη που όταν έλεγε «λυπάμαι» ήταν συντετριμμένη.
Αναρωτιέμαι τι άλλαξε. Αλλάξαμε εμείς; Μα λένε ότι ο
άνθρωπος δεν αλλάζει. Μας άλλαξε η ζωή; Ποια ζωή; Η μικροαστική; Πώς επενέργησε
πάνω μας; Με τι τρόπο το έκανε και δεν έγινε αντιληπτή; Μόνον τώρα γίνεται
κατανοητό που βιώνουμε τα αποτελέσματα, τις συνέπειες. Μετά από τόσα χρόνια τελικά το συνειδητοποιούμε. Εμείς αλλάξαμε. Αλλοτρίωση του εαυτού, του ατόμου.
Αλλοτρίωση της κοινωνίας, της πατρίδας, του «πολιτισμένου» κόσμου μας.
Επικοινωνία. Μια τόσο απλή λέξη, σαν χάδι. Μια ανθρώπινη
«επαφή» ακόμη κι από μακριά. Κι όμως, μια έννοια με τόσες διαστάσεις…
Please use the translate button
to read my text in your language.
* * *
Με τη σειρά μου, στέλνω τη φωτογραφία μου στη Μαρία Κανελλάκη και τη λέξη "αντικρίζοντας"
και ελπίζω να την εμπνεύσει.
for some inspiration.
Φωτογραφία από τη Λίμνη Ευβοίας
Photo taken in Limni Evias
