H καλύβα της κυρά-Μαριώς
Ένα χειμωνιάτικο πρωινό ο Αϊλάν έφθασε στον
προορισμό του.
Ήταν παιδί, τριών ετών, αλλά τόλμησε να απαιτήσει
την ευτυχία.
Το σενάριο προέβλεπε την απαρχή μιας
καλύτερης ζωής,
όχι το τέλος.
Ένας ακόμη μετανάστης, ένας πρόσφυγας από
τη Συρία,
ένας απλός αριθμός ανάμεσα σε τόσους.
Η κυρά-Μαριώ είδε απ’ το παραθύρι το παιδί σαν να
κοιμάται
πλάι στο κύμα.
Έβαλε ένα ξύλο στο τζάκι και βγήκε απ’ την
φτωχική της καλύβα.
Πήγε στη θάλασσα να πάρει το παιδί, να το
ζεστάνει,
να ρωτήσει πώς βρέθηκε εκεί.
Ήταν όμως αργά. Απόμεινε να το κοιτάζει.
Άφωνη, παγωμένη, αποκαμωμένη,
όπως το σώμα του μικρού της φίλου.
Ο Αϊλάν είχε βρει επιτέλους μια πατρίδα.
|
The hut of Mrs
Mario
A winter
morning, Aylan reached his destination.
He was a
child of three years, but dared to demand happiness.
The
scenario predicted the beginning of a better life,
not the
end.
Another
immigrant, a refugee from Syria,
a simple
number among so many.
Mrs Mario
saw from the window the child as if sleeping
beside the
wave.
She put a
wood in the fireplace and came out of her poor hut.
She went to
the sea to take the child, to warm him up,
to ask how
he was there.
But it was
too late. She stayed looking at him.
Speechless,
frozen, redeemed,
as the body
of her little friend.
Aylan had
finally found a homeland.
|
115. Νικόλας
|
||
Thank
you
|
